‘Ik kwam hier voor mijn zoon maar leer ook veel over mezelf!’ Met deze woorden nam een moeder afscheid na een gesprek. Als ik uitleg wat hoogbegaafdheid inhoudt, geeft dat voor ouders een antwoord op een misschien ongestelde vraag over het ervaren van ‘anders zijn’. Wat een kostbare momenten; ongevraagd en toch gekregen! Of misschien juist confronterend en verdrietig-makend over gemiste erkenning.

Een andere bron van herkenning zie ik iedere keer weer op de oudercursus. De antwoorden op de vraag of er behoefte is aan een vervolg op deze ontmoetingen, komen bijna allemaal op hetzelfde neer: ja, om ervaringen te delen met andere ouders van hoogbegaafde kinderen. De ander heeft dezelfde vragen als jij en loopt tegen dezelfde frustraties aan als jij. Je zoektocht is legitiem!

Heel bevestigend die herkenning! En daar hoort een scala aan emoties bij: boosheid en teleurstelling dat je nooit gezien bent, opluchting dat er woorden gegeven zijn aan je gevoel van ‘anders zijn’, ontreddering, etc.. Voor iedereen weer anders en goed om die gevoelens te erkennen.

Maar hoe ga je verder als ouder? Soms kan het een bijna krampachtige zoektocht geven om te voorkomen dat je kind niet meemaakt wat je als ouders hebt meegemaakt. Heel begrijpelijk, maar ieder kind heeft (recht op) zijn eigen zoektocht in een andere tijd, met zijn eigen karakter, op een andere school, met andere ouders en vrienden. Kortom: jouw kind is anders dan jij bent en ook de situatie is niet hetzelfde.

Wat dan wel? Door de bewustwording van je eigen hoogbegaafdheid en die een plek te geven, heb je je kind veel te bieden. Je kunt gerichte erkenning geven omdat je als geen ander weet hoe bepaalde situaties en opmerkingen voelen. Maak het bespreekbaar voor ze; geef er woorden aan. Vertel wat jou geholpen heeft om er mee om te gaan of huil/lach er samen om als het niet lukt. Bedenk samen mogelijke oplossingen en spreek vooral veel vertrouwen uit in je kind!

‘Ik ben er gekomen, ondanks hobbels, dat gaat jou ook lukken!’